Tom op den Akker

In het kader van educatie en opvoeding, opende Mijke het ontbijt vanmorgen met de vraag of Tom eigenlijk wel wist wat bevrijdingsdag was. Waarom die vlaggen eigenlijk buiten hangen. Zulke momenten komen bij ons op als poepen. We overleggen niet welke lesstof we zullen behandelen, of wanneer we dit zullen behandelen.

Zo vindt Mijke het leuk om dingen te vertellen over dingen waar zij veel van weet, zoals dieren. Ondersteund met youtube filmpjes waarbij prooidieren bruut uit elkaar worden getrokken door een aantal rivaliserende leeuwen vertelt ze honderd uit. Dat is ook de natuur hè?

Toen Tom het vorige week over een aardbeving had, ik dacht dat ze misschien Nepal hadden behandeld in de klas, vond dit dit een uitgelezen moment om eens te verhalen over aardkorsten, vulkanen, lava en dat soort dingen. Ik liet hem een filmpje van een vulkaanuitbarsting zien, daarna blikjes cola in de lava (wie heeft dat daar neer gezet dan? hoe kan dat dan?) om af te sluiten met de spreekbeurt van Melinde. Dat leek me helemaal ideaal, want dan kon ik gelijk verifiëren of het allemaal wel klopte wat ik had verteld, en waar nodig aanvullen of verbeteren. Tot ik uiteindelijk bij een filmpje kwam waarbij een beeld voorbij flitste, het zal een halve seconde geweest zijn, van mensen die op de grond lagen, bedolven onder het as. Kijk, dàt was nog eens interessant. Wie waren dat, hoe kwamen ze daar? Sliepen ze niet op een bed dan? Waar zijn ze dood aan gegaan dan? Waarom hadden ze de deur niet dicht?

Wat dat betreft hadden we misschien ons educatieve praatje van vanochtend iets beter kunnen voorbereiden. Want na bevrijding kom je natuurlijk op het onderwerp oorlog, en dus de holocaust. Waarom die oorlog was begonnen? vroeg Tom.

Nou, eigenlijk omdat die meneer vond dat mensen die anders waren dood moesten. Dat was gelijk een mooie gelegenheid om hem discriminatie vast af te leren; je mag nooit mensen stom vinden om hun kleur, of omdat ze dik zijn, of omdat mannen van mannen houden of vrouwen van vrouwen. Kijk ons eens even opvoedpunten scoren. Dus ook geen poepchinees meer zeggen, en vandaar ook dat we liever geen geweren en pistolen zien.

Het geheel maakte nog niet erg veel indruk, dus we vertelden verder om de oorlog wat vatbaarder te maken. Welke ooms zijn er een stel? Nou precies, dat mocht dus ook niet, die zouden dood geschoten worden. Kinderen werden bij hun ouders weggehaald en waren helemaal alleen in het kamp. Alle spullen raakten ze kwijt.

Nog vatbaarder en illustrerender leek het me om te vertellen dat mensen werd wijsgemaakt dat ze mochten douchen, maar ze in werkelijkheid dood werden gemaakt. Toen dat eruit was schrok ik er zelf een beetje van. Was dat nu wel zo handig? U ziet, opvoeden is zo makkelijk nog niet. Maar we hadden nu wel de aandacht.

En hoe.

De rest van de dag bleven de vragen, tussen het spelen door, maar komen. Wat nou als ze niet de douche binnen gingen? Moesten ze ook met hun kop onder de douche? En als ze dat niet deden, gingen ze dan evengoed dood?

De omvang van zo’n kamp, en dat er geen muren omheen stonden, bleken ook maar moeilijk te bevatten. Dit onschuldige drone filmpje zou misschien wat meer duidelijkheid scheppen, maar dat viel ook wat tegen.

Toen na het avond eten de vraag kwam wat ze eigenlijk deden met al die dode mensen, loog ik maar dat ik dit niet wist. Dat liet hij verder rusten gelukkig.

Bij het avondritueel kwam er eindelijk uit waarom hij maar bleef terug komen op die douches. Hij was bang dat er bij ons boven ook zulke douches waren. Waar dan? vroeg ik. Op zolder bedoel je?

Nee gewoon, boven, hier. Alsof ze zomaar plotseling uit het niets op kunnen duiken in je huis. Gek hoe een angst bij een kind uiteindelijk gevoed blijkt te worden uit iets totaal onrealistisch. Je zou denken dat hij onze eigen douche niet meer zou vertrouwen, maar in plaats daarvan denkt hij dat ze ‘s nachts, terwijl hij slaapt, misschien in de badkamer geplaatst worden. Totaal onrealistisch beeld van aannemers ook.

Uiteraard heb ik deze kronkel direct ferm ontkracht. Weer uitgelegd dat het heel lang geleden is, dat die douches nu niet meer bestaan, dat ze gesloopt zijn. Ook gokte ik dat die dingen in Nederland überhaupt niet bestonden (dit blijkt nog te kloppen ook), dus kon ik de afstand nog wat vergroten.

Nu maar hopen dat het voldoende was (hij slaapt nog steeds), en hij aan het eind van de vakantie vergeten is dat hij dit op school wel even aan zijn klasgenootjes zou vertellen. En anders hoop ik dat kinderpsychiaters ook onder mijn WA verzekering kunnen vallen.

En verder ben ik blij dat we ook een bad hebben.

Onze eerste vakantie met de auto, ver weg. Wat vonden we het spannend. Hoe zouden de kinderen het doen? Was het niet te warm? Niet te ver? De airco van onze eigen auto kregen we niet op tijd gerepareerd, dus besloten we op het laatste moment toch voor de kleinere auto van opa en oma te gaan. Zou dat allemaal wel passen?

Uiteindelijk bleek onze angst om ruimtegebrek ervoor te zorgen dat het juist makkelijk paste. Niets te veel hadden we mee, en uiteindelijk kon ik zelfs de achteruitkijk spiegel in het midden gebruiken.

Op advies van collega’s en anderen om ons heen hadden we toch ook maar schermpjes aangeschaft voor in de auto. Die dingen zullen we toch wel vaker nodig hebben, dus laten we ze dan gelijk maar kopen, dachten we. Laat dat maar aan mij over, dacht de papa, ik zoek wel even de beste uit. En inderdaad, uiteindelijk kwamen de Salora’s het beste uit de bus. Even pochen waarom: deze schermen kunnen allebei onafhankelijk hun eigen films spelen, maar ze kunnen ook hetzelfde spelen. Daarnaast spelen ze zowel van DVD als van sd kaart. DVD gaan we dus niet gebruiken, want van sd kaart zorgt er natuurlijk voor dat de film niet overslaat, en je bovendien een collectie kunt meenemen op 1 klein kaartje.

Dat je er ook spelletjes mee kunt spelen hadden we Tom maar niet verklapt. Iets dat we, achteraf gezien, ook met de afstandsbediening hadden moeten doen, want die lag uiteindelijk vaker onder of tussen de stoelen, dan in de handpalm van Tom. Logisch natuurlijk, maar dit zorgde wel voor de nodige discussie’s onderweg (je moet hem NU pakken papa!).

Wat ik dan wel weer een leuke verrassing vond is dat Nils Holgersson tot mijn verbazing een hele leuke serie bleek voor Tom. Bovendien waren er tientallen afleveringen, die per stuk zo’n drie kwartier duren. Uren plezier dus.

Dus, alles tip top in orde zou je denken gedurende deze reis. Maar, toekomstige ouders, bedenk u wel twee keer voor u zo’n apparaat aanschaft. In het verleden reden we met Tom probleemloos drie uur richting opa en oma in Zeeland, of ome Tjerk en Danny in Kerkrade. Toen meneer klein was sliep hij gewoon meer dan de helft van de rit. Toen hij wat ouder werd keek hij om zich heen, of was een uur zoet met een boekje. Weer wat ouder ging hij eens met mama mee, en mocht hij voorin. Hij kletste de oren van je kop, maar deed wel weer een tukkie.

Met de schermen echter, wil meneer kosten wat het kost blijven kijken. Dus zelfs als de koptelefoon te heet op zijn oren worden, of zijn ogen bijna dicht vallen: hij mag niet uit. Moet. Blijven. Kijken.

Het resultaat is dat je na een rit van 10 uur een kind hebt dat niet geslapen heeft, en dus chagrijniger is dan dat we zonder scherm hadden gereden. Denken we. Want ja, drie uur blijft wel een verschil met 6 tot 10 uur.

Dus. Bezint eer ge begint!

Als we naar boven gaan om ons voor te bereiden op een sessie badderen, is Tom wild als hooi. Terwijl ik Siep op de commode in de houtgreep probeer te krijgen, waarbij het zaak is om tegelijkertijd zelf shit te ontwijken, alsmede het voorkomen van handjes die deze shit juist opzoeken, duwt en trekt Tom tegen me aan. Nadat ik hem sommeer om hiermee op te houden, loopt hij naar Siep’s bed en probeert deze uit alle macht op te tillen.

Ik: “Tom wat ben je nou allemaal aan het doen man? Hou eens op!”

Nèt voor Mijke op de fiets wil stappen, zegt Tom dat hij naar het toilet moet voor een grote boodschap. “Ik moet poepen”, zegt hij dan, maar ja, dat staat zo smerig op Facebook. Hoe ongelukkig het tijdstip ook gekozen is, resultaten behaald in het verleden tonen aan dat je dit soort dingen beter als serieuze dreiging kunt zien. Wachten is vaak een slechte optie.

Sinds een paar weken heeft Tom echter niet meer zo’n plezier in dit karweitje in het kleine kamertje. Als voorbereiding op de Grote School moet hij namelijk zelf zijn derrière reinigen (kont afvegen). Iets wat ontzettend lang duurt, en waar hij nog erg onhandig in is.

Afgelopen weekend besloten we plotseling om het aangename met het aangename te combineren. Nu we een paar keer per week het verhaal van Mowgli en Kaa de slang voorlezen aan Tom, is hij zeer geïnteresseerd in slangen. Dus zeggen we al weken dat we maar eens langs Leon moeten, om echte slangen te bekijken. Toevallig kwamen er dit weekend mensen barbecuen, dus we konden mooi aansluiten.

Daarnaast zouden we ook nog op kraamvisite in Nijmegen, met aansluitend een heerlijke barbecue.

Dan is het misschien wel handig als we ergens overnachten, zo dachten we. Even later speurde Mijke internet alweer af, en vond ze wonder boven wonder een vakantieveiling ding in Arnhem. Ideaal! Dus zo gedacht zo gedaan, wij boeken daar een sta caravan en gaan onze feestjes af.

Op de heenweg kwamen we langs pannenkoekenhuis Den Strooper. Kijk, daar kunnen we mooi op de terug weg eten, voor we naar huis gaan! Na de slangen vrijdag, het kraambezoek zaterdag, werd het vanzelf zondag. Terwijl het in de rest van Nederland ging regenen, gingen wij tegen beter weten in toch maar naar het zwembad. De regen bleef weg. Pas aan het eind van de middag, toen wij de auto alweer hadden in geladen, kwamen de druppels uit de lucht. Op naar de pannenkoeken.

Natuurlijk zijn alle pannenkoekenhuizen ingesteld op kinderen, maar toch blijf ik dat fantastisch vinden. Er was een kinderspeelhoek, en de mevrouw waarvan wij dachten dat het de baas was, kwam nog even een praatje maken met Siep. Je voelt je echt gewenst met je kinderen, ondanks alle ongemakken die ze met zich mee kunnen brengen voor horeca uitbaters.

Toen ik ging afrekenen en op zoek was naar muntgeld voor fooi, zei de afrekenmevrouw dat de kinderen nog iets uit de kist mochten uitzoeken. Mooi gekozen moment, want bij gebrek aan kleiner muntgeld, was dit het vriendelijke duwtje in de rug dat nodig was om twee twee euro stukken te doneren. Wat een leuk idee, een cadeautje voor de kids!

Toen de kist open ging was het al een iets minder leuk idee. Het waren vooral armbandjes en andere frutsels, die een gemiddelde touwtrek-kraam nog niet zou durven inkopen. Maar okay, het ging om het idee, en uiteindelijk koos Tom voor een enorme kever. Daar rende hij onder luid gevroem mee naar de tafel.

En toen kwam het natuurlijk. De studie.

Papa, waar zitten zijn ogen? Gelukkig kan ik vragen omtrent natuur altijd makkelijk doorschuiven naar Mijke, aangezien die ervoor geleerd heeft in Barneveld en Leeuwarden. Vandaar ook al die vrienden die zoveel van dieren weten, of zoveel dieren hebben.

De ogen waren al gauw gevonden.

Waarom heeft hij twee vleugels? Nou, dat zijn bijvleugels vertelde Mijke. En die grote vleugels, daar vliegt hij mee, die kleintjes zijn bijvleugels.

Inmiddels waren we in de auto en had Tom alle tijd om het beest nog eens goed te bestuderen.

Waarvoor zijn bijvleugels mama?

Ehh .. geen idee, antwoorden we allebei, terwijl Mijke inmiddels druk aan het wikipedia-en was op haar telefoon. Dit ter lichte irritatie van mij, want ik wist weer eens niet welke kant we op moesten rijden.

Ik weet het wel hoor! zei Tom. Hmm, okay, waarom dan Tom?

Nou, als de kever dan bij een leeuw zijn oor gaat vliegen, dan denkt die leeuw: Hee! Een bij!

Het duurde even voor het kwartje viel, maar toen vond ik zijn verklaring dusdanig gevat, dat ik dit hele verslag er omheen heb geschreven. Natuurlijk denkt die leeuw dan dat het een bij is, hij vliegt toch met zijn BIJvleugels.

Kan geen wikipedia tegenop.

Nog even een test met de wordpress app. Ik had ineens een ingeving: ik wil mensen niet al te veel spammen met foto’s van mijn kroost, maar dat gaat me slecht af. Dus kan ik ze beter allemaal hier plaatsen. Gelukkig is daar een app voor dus.

Hier was Tom aan het helpen met koken. In de praktijk was het meer een soort afwassen met heel veel water.

Maar hij mocht geen TV kijken en dat was toch weer mooi gelukt zo.

Terwijl de mussen op het dak balanceren tussen leven en dood heeft Tom het koud.

Dit krijg je dan.