Maandelijks Archief: October 2010

Toen we wisten dat Tom gelukt was en echt op de wereld zou komen, vroegen we aan opa Middelburg of hij een wiegje wilde maken. Opa was immers oud genoeg om niet meer te hoeven werken, dus het leek ons sterk dat er een gebrek aan tijd zou zijn. Maar de belangrijkste reden was dat we niet alleen het geboortekaartje, maar ook de wieg, een persoonlijk tintje wilde geven. Dan zouden we later tegen Tom kunnen zeggen: die heeft opa nog voor je gemaakt! Het zou doorgegeven worden aan de kleinkinderen en achterkleinkinderen, en een belangrijk familiestuk worden.

Dus. Gelukkig stemde opa in, en oma opperde al gauw erna om het hemeltje er boven te maken. En het resultaat mag er zijn. Een prachtig wiegje, precies zoals we het wilden hebben! Toen Tom eenmaal geboren was, vond hij het bij het vallen van de avond echter niet zo fijn om in het wiegje te slapen. Dit hielden we natuurlijk angstvallig geheim voor opa, bang voor grote teleurstellingen. Van de kraamhulp kregen we in Jip en Janneke taal uitgelegd, inclusief gebaren, dat het niet niks was voor zo’n kleine baby om ineens op de groooote boze wereld te komen. Hij miste gewoon de geborgenheid! Klonk opzich logisch, dus de eerste paar dagen mocht Tom in ons grote bed, op een kussen tussen ons in slapen. Klinkt enger dan het is, want Tom sliep hoger dan onze hoofden, dus ons dekbed zou hem nooit kunnen verstikken. Hier nam de kleine draak wel genoegen mee, en hij sliep als een roosje. (Stiekem vond pa het ook erg gezellig).

Moeders kreeg echter niet voldoende slaap door allerlei zorgen aan haar hoofd. Andere oma, uit Hoorn (Tom moet zelf maar eens namen verzinnen om alle oma’s uit elkaar te houden), kwam to the rescue. Ze ging een paar nachtjes beneden in de logeerkamer met Tom slapen, zodat wij konden bijtanken. Geniaal idee, en de uitwerking was dan ook zeer positief. Na drie dagen ging het met Mijke en haar energie alleen maar beter. Ik, de vader, vond na drie nachten dat we het ook zelf moesten kunnen, en bovendien, was het wel goed om zo’n jong ventje ineens weer ergens ander te leggen? Nouja, hoe dan ook, we gingen het zelf weer proberen. Wiegje naast ons bed, aan papa’s kant, en slapen maar. Dat was handig, want dan kon ik makkelijk bij de wieg komen, hadden we bedacht.

Na menig maal mijn hand bijna klem te hebben gezet tussen de spijlen van het wiegje, kwam ik erachter dat deze locatie eigenlijk helemaal niet zo gunstig was. Mijn bed kon ik minder goed in en uit, en om Tom op te pakken moest ik evengoed gaan staan. De wieg was te hoog om dit zittend of liggend vanuit het bed te kunnen. Opzich allemaal geen probleem, maar de decibellen die meneer wist te produceren als hij zijn zin niet kreeg, maakte dat ik na twee nachten het idee opperde om hem te verhuizen naar zijn eigen kamer. Nouja, hij moest de kamer delen met de computer en onze kleding kasten, de andere kamer heeft namelijk nog steeds geen gordijnen. Met Tom spraken we af dat hij de computer nog even met rust liet.

Zo gezegd zo gedaan. Wiegje verhuisd naar de andere kamer, waardoor we hem nu iets langer durfden te laten krijsen, voordat we ons lieten verleiden hem weer bij ons te nemen. En wat blijkt nu? Tom vindt het heerlijk! Blijkbaar ben ik niet de enige die het gesnurk van Mijke geen bevordering van de nachtrust vind, ook Tom slaapt veel rustiger in zijn eigen kamer. Het langst wat hij aan 1 stuk gehuild heeft is misschien 4 minuten geweest, hoewel dat voor mij een eeuwigheid leek. Speen in de mond en broer Konijn vervolgens tegen de speen aan tegen het uitvallen, werkt vaak erg goed. En na 3 of 4 keer eventjes huilen, valt hij uiteindelijk dan toch in slaap.

En hoe?! Het komt voor dat moeders hem na 5 uur maar eens wakker maakt omdat hij wel honger zal hebben. Tijdens het voeden houdt meneer nauwelijks zijn ogen open, en na het voeden valt hij direct als een blok in slaap. Dit gaat nu al vier nachten achter elkaar helemaal prima, dus het lijkt erop alsof we allen ons ritme hebben gevonden.

Aan opa’s wiegje heeft het dus nooit gelegen.

Terwijl Tom maar door eet, en verder groeit, is zijn vader druk bezig met het oppimpen van het nieuwe huis. Gelukkig krijgt hij daar veel hulp bij. Op vrijdag nam Jonne zelfs vrij om te kunnen helpen met het voorbehandelen van de muren. Gelukkig maar, want bij het zien van al het werk dat nog moest gebeuren, zakte de moed me behoorlijk in de schoenen. Het klassieke uitstelgedrag van de havo kwam al snel weer na boven, maar na een kop koffie gooide Jonne de beuk erin, waardoor mij ik wel moest volgen. Daar was ik achteraf heel blij mee.

Toen ook Rosan ons team nog kwam versterken gingen ging het allemaal nog sneller. We kwamen er ook nog achter dat de buurman een handig apparaat had gekocht waarmee we de voorstrijk op de muren konden spuiten, in plaats van rolleren en kwasten. Nu schoot het helemaal op, zodat we aan het eind van de middag alle muren hadden behandeld. Pak van mijn hart!

Vrijdags kwam ook opa Middelburg, zoals hij zichzelf noemt, aan uit het zuiden om de helpende hand toe te steken. Hij heeft zijn uiterste best gedaan het behang te plaatsen, wat een klus bleek voor gevorderden. Wisten wij veel dat we het ingewikkelste behang hadden uitgekozen dat er bestaat. Dunne horizontale streepjes, en een structuurtje in het behang, maakte dat het een behoorlijke precicie klus werd om het behang er knap op te krijgen. Achteraf vrij logisch dat dit moeilijk behangen is. Ik stond erbij en keek ernaar, om het daarna bij de derde baan zelf eens te proberen.

Boven waren Mark en Jurriaan aan de slag met behangen, terwijl Katrien gewapend met een roller en witte latex de muren te lijf ging. Een klus die ik mezelf ook toekende toen ik ervan overtuigd was dat ik het behang truucje in theorie begreep, maar de praktijk me minder lag dan bijvoorbeeld schilderen. Ik zou het nooi zo goed kunnen uitvoeren als mijn voorbeeld, en stond verder alleen maar in de weg, dacht ik. Het leek me dus beter zelf iets op te pakken waar ik wel ruime ervaring mee had, in plaats van toe te kijken hoe een ander druk aan de slag is. Speltip nummer 6, spreid je winkansen. Zijn we ook nog eens sneller klaar in het geheel.

Zondag vond ik dat ik een rustdag nodig had, omdat ik anders binnen de kortste keren zou instorten. Beter even een dagje rust per week, in plaats van de vertrouwde twee dagen rust. Toen belde de klusbroer van de dag ervoor op of we een stukje zouden wandelen. En zo ging Tom er voor het eerst op uit in zijn wandelwagen, en dronk zijn eerste Duveltje op het terras.

Opa Middelburg wist niet van ophouden en had de draad, op eigen houtje, weer opgepakt. Daar lenen we onze sleutels graag voor uit. Toen het in de namiddag welletjes was geweest haalde ik opa op, en kreeg Tom van zijn nieuwe buurmeisje nog een cadeautje. Uit alle hoeken komen cadeautjes. Leuk hoor! Tom en Sanne zullen later wel dikke vrienden worden, want Sanne heeft in elk gevoel een goede smaak voor baby kleding. Tom was niet wakker te krijgen, dus we hebben het shirt maar even slapend voor gehouden.

Het is in elk geval duidelijk bij welke buren hij moet zijn voor de koekjes. We hopen natuurlijk stiekem dat Tom ook eens mag logeren bij zijn nieuwe buurmeisje, als vader en moeder eens een feestje hebben dat ze onmogelijk kunnen afzeggen.

Zaterdag kwamen oom, tante en het nichtje van Tom even langs om hem in levende lijve te aanschouwen. Dit leverde een mooi plaatje op van Dawn (3 jr) samen met Tom. Ze wilde hem dolgraag vasthouden, en hij mocht zelfs Bommes even vasthouden zodat Tom lekker zou slapen. Bommes is een eendje waar Dawn zo aan gehecht is dat haar ouders op zoek moesten naar een tweede exemplaar. Bommes was na verloop van tijd wel eens toe aan een wasbeurt, maar dat mocht niet van Dawn. Ze verliest haar eendje namelijk geen moment uit het oog.

Al gauw moest Tom maar weer ergens anders zitten, want hij werd toch wel erg zwaar 🙂 Maar het worden vast dikke vriendjes later als Tom groter is.

Wij zouden het leuk vinden als je een reactie zou achter laten. Kan Tom later alles terug lezen. Niet verplicht maar wel leuk.

Laterssssssss

Even een kort stukje van de kersverse moeder. Na een paar zware dagen ben ik vandaag weer wat mens. De bevalling was zwaar en lang. Maar oh wat is het de moeite waard. Wat een lief en mooi ventje.

Ik heb heel wat afgevloekt in de verloskamer, zowel de verloskundige als de verpleegkundige kregen het te horen. Ze wilde Roland overal bij betrekken. Ik vond het prima dat hij in een hoekje een boekje zat te lezen. Geen polonaise aan mijn lichaam als ik pijn heb. Dat vonden ze volgens mij maar raar. Elke keer zeiden ze, kom er even bij en doe dit of dat. Roland weer opstaan en kwam er dan bij, die zag aan mijn blik dat hij zich beter weer kon terug trekken in de hoek.  Ook moesten de verloskundige en verpleegkundige af en toe lachen. Dat kregen ze te horen hoor. Lach niet zo.
Dan zeiden zei dat het een mooie dag was voor mij en lachen daarbij hoort. Een mooie dag?????? Ik lig veel pijn te lijden en zij hebben het over een mooie dag.
Ongelovelijk zeg, stel pannenkoeken.

Maar dit alles was de moeite waard. Jaja daar is de cliche weer.
Meer verhalen volgen. Tom gaat weer aan de tiet.

Bedankt voor alle steun en kaartjes en smsjes.

Inmiddels, als jullie dit lezen, hebben jullie waarschijnlijk allemaal de kaart al in huis gehad. Dus ja, dan moet er hier ook wel iets te beleven zijn, toch? Dus laten we eens beginnen met wat shots van onze geliefde zoon. Hij houdt ons momenteel nog erg bezig, vooral ‘s nachts (overdag is het een engel), maar daar leren we nog wel mee omgaan.