Was ik vroeger ook gek van: verhalen typen. Eerst op de oude typemachine van mijn vader, met lint. Daarna een elektrische typemachine (en dat was toen erg modern) waarbij het correctielint de meeste meters maakte. En uiteindelijk dan de eerste computer, een P2000, waarbij ik het idee had opgevat om het boek Nils Holgersson over te typen. Zo sloeg ik twee vliegen in één klap: ik leerde (snel) typen, en ik hoefde dit boek niet aan te schaffen. Het einde van het boek heb ik natuurlijk nooit gehaald, maar ik leerde mezelf wel vrij aardig het toetsenbord te bedienen.
Zodra Tom even bij me op schoot zit achter de computer, in een poging hem te laten stoppen met zeuren, is van alle toetsenborden die er liggen de mijne altijd het interessantst. Daar ziet hij papa op typen, dus dat zal wel leuk zijn dan, toch? Zet ik hem een ander toetsenbord voor zijn neus, dat toch niet aangesloten is, dan is hij met drie toetsaanslagen verveeld, en gooit hij zijn lichaampje de kant op van mijn toetsenbord.
Okay dacht ik laatst, ga dan maar even je gang. Met de muis in de aanslag om zo snel mogelijk print opdrachten en dergelijke te annuleren, mocht meneer even op mijn toetsenbord slaan. In textpad.
Onderstaande tekst zouden we zijn eerste verhaal kunnen noemen. Hij is er nog vlotter bij dan z’n vader.
hn=lnn n nnnn.njjk juhbb nbbbbbbbbguuuuuuuuhj\\z ]n9vu 2m 44m40mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
Vanwege het design van deze website heb ik zijn laatste woord iets in moeten korten, maar een paar m&m’s meer of minder, dat ziet toch niemand?
Toen Tom met een paar machine combinaties ineens in een andere applicatie terecht kwam waar hij wèl schade kon aanrichten, vond ik het tijd dat hij weer met z’n vuurtoren ging spelen. Daar dacht hij zelf anders over.
Nu ligt hij op bed.
