Maandelijks Archief: November 2011

Afgelopen weekend vonden wij het weer eens tijd om af te reizen naar het verre zuiden. Nee, niet Limburg, maar Zeeland dit keer. Op bezoek bij oma en opa.

Vroeger waren lange autoritten geen probleem. Tom sliep zodra de motor liep en we de straat uit reden. Tegenwoordig is dat anders. In het begin keek meneer nog vrolijk om zich heen, maar dit verveelde al snel. Toen gingen de oogjes dicht. Gelukkig, hij slaapt! dachten we.

Al snel volgde zijn moeder, waardoor de chauffeur de radio een tikkie harder moest zetten om de snurkers te overstemmen. Een wedstrijd die moeder overigens nog steeds wint van zoon.

Na een half uur kwamen er echter al weer kreetjes vanaf de achterbank, alsof ook Tom zich waagde aan het meezingen van een deuntje. Al gauw sloeg de stemming om naar verveling, en moesten de attributen tevoorschijn komen om de kleine man te vermaken. Eerst een plastic krokodil. Hop, onder de stoelen ermee, onmogelijk voor moeder (of vader) hier nog bij te komen.

Daarna mocht hij zijn speen in. Maar helaas, we waren het touwtje waarmee je de speen kunt vastmaken aan een kledingstuk vergeten, dus al snel mocht de speen zich bij de krokodil voegen, ergens waar de zon niet schijnt. Zo nu en dan draaide moeders zich om, in een onmogelijke houding half achterstevoren op de stoel, in een poging te weggesmeten spullen terug te vinden. Ondertussen probeerde ik me nog steeds te concentreren op de weg, maar met een tweetal spiegels minder werd dit toch ernstig bemoeilijkt. Irritatie alom.

Zo schipperden we zo goed en zo kwaad als het kan van Rotterdam naar Middelburg, waar Tom blij was dat hij eindelijk uit de stoel verlost was. Met een half uur slaap zou deze blijdschap echter ook niet al te lang duren.

Toen we ‘s middags naar de stad gingen om de Sint te verwelkomen, kostte het Tom dan ook vrij veel moeite om de stemming erin te houden. Aan de Sint heeft het niet gelegen. Het plein stond vol met pieten en kinderen die zijn komst aan het vieren waren. Oudere kinderen hielden dankbaar hun meegebrachte plastic zakken open, zodat de pieten er het liefst in één keer hun hele voorraad in kwijt konden. Win win situatie moeten ze gedacht hebben. Tsja, de jeugd van tegenwoordig?

Tom vond er het zijne van. De eerste pepernoot werd uit beleefdheid keurig genuttigd. De tweede pepernoot vond ik half verteerd terug in zijn sjaal.

Inmiddels had onze trip naar de stad ook een nieuw doel gekregen: een nieuwe jas voor Mijke, alvast als verjaardagscadeau. Winkel in en winkel uit gingen we, Tom net zo enthousiast als ik, met het verschil dat ik het inmiddels enigSints weet te verbergen. Tom niet. Stilstaan is achteruitgang moet hij gedacht hebben, want zodra te buggy in parkeermodus stond begon hij te piepen en te jammeren. Om ons beide te vermaken heb ik toen het spelletje speentje wissel bedacht.

Het werkt eigenlijk heel simpel: als Tom de speel in heeft, dan trek ik hem uit zijn mond, en stop hem in mijn mond. Hierop pakt Tom de speen weer af bij mij (onder een luid PLOP en wat doe je nou?! mijnerzijds), en stopt hij hem in zijn mond. Dat was lachen!

Al snel werden de spelregels gewijzigd en stopte Tom de speen weer terug in mijn mond, iets dat hij bij thuiskomst op de bank nog niet was verleerd. In ons gezin loopt straks dus niet het kind te lang met een speen rond, maar de vader.

De volgende keer doen we het jij-moet-de-buggy-duwen wissel spel.

Kijken wie d’r dan lacht.