Maandelijks Archief: August 2012

Hier kan ik wel een stukje aan wijden, bedacht ik me tijdens het lunchen. Toen ik het stof van deze site af blies, zag ik dat dit ik twee maanden terug ook al dacht.

Hoe kan het nou, dat hij ineens zo slim lijkt? dacht ik bij mezelf. Op zich is het natuurlijk logisch. Hij brabbelt dan wel terug, in plaats van praten, maar ondertussen observeert hij gewoon verder. Hij kan het nog niet zo goed uitdrukken, maar als een spons zuigt hij alles in zich op. In zijn hoofd vertelt hij al hele verhalen. Logisch dat hij steeds slimmer wordt, en alles steeds iets beter begrijpt.

Voor ons komt het echter vrij plotseling. Het lijkt alsof hij van de één op andere dag iets nieuws kan. Een grote overwinning hierbij is de strijd om het eten. Tegenwoordig zijn we begonnen met een methode die pedagogisch misschien wat beter verantwoord is. Hoe dan ook: het werkt, zo lijkt het. Vroeger accepteerden we gewoon dat we er geen eten in konden krijgen, nadat er drie lepels spinazie in zijn oor en neus waren verdwenen. Tegenwoordig onderhandelen we. Je gaat of nu een hapje proeven, of je gaat daar bij de deur zitten.

Dit laatste is natuurlijk niet wat Tom bekoort, dus na 1 of 2 keer in de hoek gaat hij dan toch voor optie 1, hij neemt een hapje. En dan komt hij er achter wat wij allang wisten: hee, da’s best lekker! Applausje voor Tom, en vervolgens eet hij gretig zijn bordje leeg.

Zo probeer ik dit nu met meer dingen. Direct je zin doordrukken met iets dat hij niet wilt, werkt niet zo heel goed. Zo van: we gaan eten Tom! NEE, roept hij dan terwijl hij verder gaat met parkeren. Hem dan oppakken en in zijn stoel zetten, is gegarandeerd brullen.

Dus ik doe het op z’n Gordons. Okay Tom, we gaan zo eten, het is bijna klaar. Dus zodirect gaan we lekker samen eten. NEE!! roept hij, JAWEL, roep ik, en ik maak het eten verder af. Tom speelt nog even door. Even later zeg ik het nog eens, en de derde keer zet ik hem, rustig aan tafel. Als hij zijn autootje nog even weg moet zetten, dan mag dat.

Zo ook gisteren. Ik moet erbij zeggen dat ik dit pas een week of twee wat bewuster doe, maar meneer begint deze nieuwe methode dus nu al door te krijgen. We gaan zo eten Tom!, riep ik dus weer, en ik wachtte op de NEE!. In plaats daarvan begon hij ijverig zijn trekker op tafel te zetten, gevolgd door de politie auto, de vrachtwagen, de bus, de sport auto’s, en eigenlijk zo’n beetje alles wat hij kon vinden wat wielen had. Nog voor het eten klaar was klom hij zijn stoel al in. Zo, ik zit goed, het komende uur, dacht hij.

Heel slim, vond ik. Maar van eten kwam natuurlijk weinig terecht. Sterker nog, er was niet eens ruimte om zijn bord neer te zetten. Dus toen hij weer even bij de deur mocht zitten omdat hij geen hap wou nemen, had ik gauw alle voertuigen van de tafel verwijderd, op de bus en politie auto na (kijk, weer die win-win situatie!). Woest was hij toen hij dit zag gebeuren vanuit zijn stoel in de hoek. Maar tot mijn grote verbazing nam hij, eenmaal terug aan tafel, wèl een hapje van zijn eten. Toen dit in de smaak viel, had hij eigenlijk wel genoeg aan twee auto’s, en was zijn woede als sneeuw voor de zon verdwenen.

De keerzijde van deze methode is dat hij dus ook zo slim is om mijn onderhandelingen te onthouden. We liggen buiten op het kleed, op een kussen, maar er moet gekookt worden en daarna gegeten. Tom wil nog een boekje lezen. Eerst gaat papa koken, dan gaan we eten, en dan mag je nog een boekje lezen op het kleed zeg ik.

En verdomd, we zijn klaar met het eten, ik ben de vaatwasser aan het inruimen, en meneer komt met een boekje aanlopen. Liggen, liggen, zegt hij terwijl hij naar buiten wijst. Dat is me nu al twee keer overkomen, zou hij dan echt onthouden hebben wat onze afspraak was?

Kortom: ons kereltje wordt steeds slimmer, en eigenlijk is dat helemaal zo gek niet. Hij wordt toch geacht om zelf zijn veters te kunnen strikken als hij 16 is? Dat gaat toch ook niet van de 1 op andere dag? Logisch dus dat Tom zijn ouders steeds gehaaider in het ootje neemt.

Maar ondertussen ben ik wel blij dat ik hem nog geen rijbewijs heb beloofd.