Maandelijks Archief: October 2012

Lieve Tom,

Je vader en moeder hebben hun uiterste best gedaan om een leuke naam voor je te bedenken. We vinden zelf dat we daar goed in geslaagd zijn, we vinden Tom nog steeds een fantastische naam. Later zou blijken dat er nog een aantal Tommen bij je op school komen, naar dat wisten we toen nog niet.

Je moeder houdt er zelfs een ingewikkelde theorie op na, die ze heeft geleerd van haar vader. Het heeft te maken met het aantal lettergrepen van je voornaam, ten opzichte van het aantal lettergrepen van je achternaam. Samen moet dit bij het uitspreken een prettige cadans vormen, zodat dit niet onverwachts tot een abrupt einde komt. Tom Vis zou in haar ogen, als ik het goed begrepen heb, niet kunnen. Gelukkig ben je gezegend met een lange achternaam, dus ligt het geheel Tom op den Akker prettig in het gehoor, daar moet ik haar en opa groot gelijk in geven.

Hoewel, gezegend?

Als je later groot bent zul je merken dat, hoe je het ook probeert, je naam zelden in één keer goed begrepen wordt. Het is natuurlijk nogal een mond vol. Mensen verwachten niet dat er zoveel woorden komen. “Moet dan aan elkaar?” en “kunt u dat spellen?” zijn dan veel gehoorde reactie’s.

Soms vragen ze niets, en verzinnen ze zelf gewoon iets. Je krijgt dan waarschijnlijk van de Akker, op de Akker, opden Akker, of iets dat daar op lijkt. Op zich allemaal nog begrijpelijke missers.

Als men tussenvoegsels gebruikt in het administratiesysteem, word je op de lijst vaak als Akker, op den, T. neergezet. Dit kan voordeel opleveren: meestal sta je bovenaan de lijst, dus je hoort als eerste je cijfer als je een proefwerk hebt gehad. Een heel enkele keer ben je pas bij de o aan de beurt, maar die systemen zijn stom, en bestaan waarschijnlijk niet meer als jij later groot bent.

In het ziekenhuis, je was nog geen dag oud, was je vader ondanks alle spanning, commotie en uitzinnige vreugde nog steeds alert op de achternaam problematiek die onze familie teistert. En zo wisten we te voorkomen dat kraamverzorger Harold, verder een prima kerel overigens, je niet toebedeelde aan de familie op den Kelder. Er werd gauw een nieuw kaartje geregeld, en je naam werd de tweede keer goed opgeschreven.

Wat schertste echter onze verbazing, toen de nieuwsbrief van de peuterspeelzaal op de digitale deurmat viel?

Alweer dezelfde fout. Er lijkt een vloek te rusten op onze achternaam. Hoe mensen het voor elkaar krijgen om een naam zo verkeerd over te nemen, met een volstrekt anders woord erin, is mij een raadsel. Maar je zult merken dat dit vaker gaat gebeuren. Er zijn helaas een hoop mensen die nauwelijks te moeite nemen om een naam in zich op te nemen.

Sorry jongen.

Over je voornaam hebben we goed nagedacht. Je vader wordt regelmatig uitgemaakt voor Ronald, zoiets zal jou niet gauw gebeuren.

Maar je achternaam, daar kunnen we helaas niets aan veranderen.

Liefs,
pappa
(of is het nou papa?)

“Wat zeg je?”, roep ik richting achterbank terwijl we naar oma Rosita rijden. Ondertussen herhaal ik de brabbel in mijn hoofd. Wat wil hij doen?

Wat nog wel eens wil helpen is bedenken welke letters hij niet uit kan spreken, zodat je woorden kunt maken door die ontbrekende letters zelf ergens te plaatsen. Soort van wordfeud 2.0. Van sommige letters weet je hoe hij ze wèl uitspreekt (de r spreekt hij uit als een j), en van sommige letters weet je dat hij ze niet uitspreekt (de s bijvoorbeeld, peentje betekent speentje).

Via deze techniek kwam ik vorige week tijdens het wandelen achter het woord “rozijntje”, wat in Tom’s versie ongeveer als “jojijnje” klinkt. Maak daar maar eens wat van! Snotneus had ik ook ontcijferd, hoewel ik niet eens meer weet hoe hij het uitsprak.

Maar bomedoe, daar zat geen j in, en waar ik de s ook plaatste: er kwam nog steeds geen Nederlands woord naar boven wat hij zou kunnen bedoelen. Totdat hij zei: “Dat is gek!”. En ineens wist ik wat hij zei: “Boom in de douche!”.

Kennelijk kwam er ineens de herinnering boven van de badkamer van ome Jur. Toen Tom daar onder luid protest onder de douche ging, riep hij ineens “Hé een boom!”. En geef hem eens ongelijk. Een grote balk hout, waar je de nerven ziet zitten, sja, dat is in feite gewoon een boom natuurlijk. “Noujaaaaa, dat is gek!” had ik er toen achteraan geroepen.

En zoals dat bij kinderen gaat, kom je al gauw in een eindeloze herhaling enkele woordjes of zinnetjes. Net een refrein dat iets te vaak herhaald wordt (zoals in dit lied).

Hé, een boom in de douche!
Dát is gek!

Hé, een boom in de douche!
Dát is gek!

Hé, een boom in de douche!
Dát is gek!

Vanochtend in de auto naar oma vond hij het kennelijk nog steeds een beetje gek.