Maandelijks Archief: December 2012

Ja mensen, dat kletsen van Tom, dat gaat dus echt super goed. Eigenlijk gaat alles wel super goed. Kletsen, fietsen, en z’n vader en moeder pesten gaat ook al vrij aardig. Aan tafel weet hij er telkens weer een pedagogische uitdaging van te maken: hoe krijg je zonder fysiek geweld zoveel mogelijk eten door dat keeltje?

Fietsen en wandelen vindt Tom ook super leuk. Vandaag ging hij zelf, op zijn fiets, van de grote brug af. Iets wat ik eigenlijk niet had verwacht. Met als gevolg dat ik hem niet meer op tijd bij zijn jas kon grijpen, en hij in volle vaart de brug af vloog. Dat ging eigenlijk nog vrij aardig, totdat de brug overging in schelpenpad. Tom duikelde heel soepel zijwaarts over zijn fiets, en kwam met een klein stukje voorhoofd in de schelpjes terecht. Precies genoeg om er een stoer wondje aan over te houden.

Slapen wisselt erg. Vandaag werd Tom, na drie uur slapen (wat vrij goed is), huilend wakker. Waarom? Geen idee. Hij huilde maar en huilde maar, zei niks. Uiteindelijk ben ik maar lukraak wat vragen gaan stellen. Was je konijn weg? Tom schudt van nee. Was je hondje weg? Tom schudt van nee. Had je een enge droom? Tom schudt van nee.

Uiteindelijk werd Tom rustig, stopte met huilen, maar nog steeds geen idee wat er aan de hand was. Hij leek een beetje versuft, en kwam tegen me aan liggen. En dat is dus vreemd. Want normaal gesproken is het “uit!” of “grote bedje liggen!”, maar in zijn eigen bed blijven en knuffelen, da’s niks voor Tom.

Toen hij 20 min. later nog steeds geen woord had gezegd begon ik me zorgen te maken. Zou er iets in zijn slaap gebeurd kunnen zijn? Een zeldzame hersenbloeding die bij 1 op de miljoen kinderen voor komt? Zou die klap van z’n fiets dan toch harder zijn geweest dan op het eerste gezicht leek?

Het gaat ook zo goed allemaal, we hebben een vrolijk kind, eigenlijk niks te klagen. Straks gebeurd er zoiets! Het leven is zo kwetsbaar, realiseer ik me pas sinds oktober 2010. Er kan altijd nog zo ontzettend veel mis gaan.

Ik kreeg steeds meer de zenuwen, en probeerde nog eens een gesprekje aan te knopen. Tom bleef me zo’n beetje aankijken, en schudde van ja of nee, meer niet. Niks voor Tom, die kletst dus alleen maar de laatste tijd. Zeker na drie uur slaap, is hij doorgaans erg druk en vrolijk.

Volgens mij hebben we ruim een half uur samen op bed gezeten. Een half uur heeft hij geen woord gezegd. Ik stelde weer lukraak vragen. Kun je niet meer praten? was misschien wel de stomste, want welk antwoord hij ook zou geven, ik zou het beide interpreteren als dat hij niet meer kon praten. Zover was ik al met het gek maken van mezelf. Misschien moest ik hem ergens mee triggeren, dacht ik.

Moet papa een liedje zingen?

NEEEEEEEE!!!!!!! riep hij toen ineens.

En hoewel weinig complimenteus, was ik nog nooit zo blij met dit antwoord. Hierop zette ik de peuterhit “schaapje schaapje, heb je witte wol” in. Kinderen moet je immers niet altijd al te serieus nemen als ze nee roepen.