Ik zat in een bus. Achter het stuur. We stonden voor een hotel te wachten op de laatste gast die instappen moest. Na een tijd wachten, riep er iemand van achteruit de bus dat die persoon er al in zat. We konden vertrekken!
Het was een grote bus, zo’n harmonica, die langzaam reageerde. Net als die grote voertuigen in Grand Theft Auto. Als je aan het stuur trok, ging de bus natuurlijk niet direct naar links of rechts, zo’n grote bus is nu eenmaal niet zo wendbaar. De afslag die we moesten hebben werd al afgescheiden door paaltjes met ruimte er tussen (vreemde manier trouwens). Nog net op tijd wist ik de bus door de paaltjes heen te manoeuvreren maar of de achterste helft van de bus er ook doorheen zou komen?
Niemand wist precies waar we heen moesten. We waren in een Aziatisch land. Het was druk op de weg, of chaotisch, of allebei. Niemand wist waar we heen moesten, we waren verdwaald.
Wachtend op de klap van de achterste helft tegen de paaltjes, reden we ineens tussen de poten van een reusachtige witte Bengaalse tijger door. We hadden deze al eerder gezien, en een local wist ons toen te vertellen dat we de tijger toestemming moesten vragen om zijn heilige land te mogen doorkruizen. De bus had nu zo’n vaart dat het daar te laat voor was, ik kon het niet beremmen. We reden dwars door hem heen zo leek het. De tijger werd woest, gromde luid. Zijn grote kop kwam ineens naar me toe, alsof hij zo flexibel als een slang was.
In de verte hoorde ik zachtjes gejammer… “wil niet, wil niet!”. De tijger deed zijn bek open, en op het moment dat hij mij zou oppeuzelen werd het beeld zwart.
“Wil niet!” hoorde ik weer, er was iemand aanstalten aan het maken om te gaan huilen.
Toen ik in de kamer van Tom was, lag hij een beetje te woelen met zijn ogen dicht. Een nachtmerrie. Toevallig, ik had er net zelf eentje vrij goed afgesloten, al zeg ik het zelf.
“Papa is bij je Tom, je bent thuis, in je eigen bedje” fluisterde ik in zijn oor, terwijl ik mijn hand op z’n hoofd legde en hem zachtjes kuste. Zoiets zegt zijn moeder ook vaak tegen mij, als ik weer vol overtuiging de vlammen die uit het dekbed komen probeer uit te slaan, of in de slaapkamer op zoek ben naar iets dat ik nooit zou vinden. Tom werd al snel rustiger. Hopelijk nam zijn droom plots een goede wending, zoals dat zo fijn kan gaan soms in dromen.
Als hij het dromen van mij en zijn oma’s afkijkt, krijgen we met Tom nog heel wat te stellen vrees ik.
Ik zal beneden bij de prullenbak maar vast een rol toiletpapier klaar leggen.
1 Reactie op Laat me slapen