Maandelijks Archief: October 2013

Het avondeten blijft voor Tom, en dus ook voor ons, een uitdaging. Het gaat redelijk, of ronduit slecht, maar zelden gewoon goed. Na elk hapje moeten we hem aansporen om een nieuwe te nemen. Tom doet zelf het liefst zo min mogelijk moeite om zijn eten te consumeren, met als resultaat dat wij hem tot voor kort voerden.

Tot aan zijn verjaardag dan. Change of tactics, dachten we. Met “je bent nu al drie jaar” als stok om mee te slaan, hadden we besloten om hem niet meer te voeren. Wil je niet eten? Dan niet, maar dan ook niet zeuren dat je honger hebt.

Gisteravond was dus de tweede avond dat we deze nieuwe pedagogische methode ten uitvoer gingen brengen. Het resultaat was enorme frustratie bij ons, de zeer vermoeide ouders, en vier stukjes wortel in de mond van Tom. Dreigen en belonen is het enige middel dat we nog hadden, dachten we. Als jij je hele bordje leeg eet, hebben we straks een lekker toetje voor je. Oh, ga je niet eten? Dan kun je zo gelijk naar bed.

Zo gezegd zo gedaan, Tomt ging op tijd naar bed. De laatste loodjes van de dag. Inmiddels was Tom natuurlijk in de modus opstandig, vervelend en uitdagen. Mijn batterij was inmiddels aan zijn laatste streepje toe.

Bij het tandenpoetsen had ik de grootste moeite om zijn gebit te raken, omdat meneer  telkens zijn tandenborstel vast hield, om zo te voorkomen dat ik er enige controle over had. Na een keer vragen, sommeren en waarschuwen dat hij los moest laten, was mijn batterij ineens op. Het leek wel een GSM. Pats, klaar, batterij ineens helemaal leeg. Waar ben ik eigenlijk mee bezig, dacht ik ineens. Tandenborstel aan de kant, “je gaat NU naar bed” zei ik streng. Terwijl ik hem ietwat dringend naar bed dirigeerde, trok ik zijn shirt vast over zijn hoofd. Hij zou nu zeer rap in bed liggen.

Ben je boos? vroeg Tom. Ah, kijk, zou het dan eindelijk tot hem door dringen?

Pluk een roos, zet hem op je hoed, ben je morgen weer goed vervolgde Tom.

Ergens wist ik wel, toen ik hem dit rijmpje aanleerde, dat er een dag zou komen dat dit tegen me gebruikt ging worden.

Ineens bleek er toch nog een restje energie over te zijn, kon ik een glimlach nauwelijks onderdrukken, en konden we de dag toch nog positief afsluiten met een Jip en Janneke verhaaltje.