Maandelijks Archief: October 2014

Onze eerste vakantie met de auto, ver weg. Wat vonden we het spannend. Hoe zouden de kinderen het doen? Was het niet te warm? Niet te ver? De airco van onze eigen auto kregen we niet op tijd gerepareerd, dus besloten we op het laatste moment toch voor de kleinere auto van opa en oma te gaan. Zou dat allemaal wel passen?

Uiteindelijk bleek onze angst om ruimtegebrek ervoor te zorgen dat het juist makkelijk paste. Niets te veel hadden we mee, en uiteindelijk kon ik zelfs de achteruitkijk spiegel in het midden gebruiken.

Op advies van collega’s en anderen om ons heen hadden we toch ook maar schermpjes aangeschaft voor in de auto. Die dingen zullen we toch wel vaker nodig hebben, dus laten we ze dan gelijk maar kopen, dachten we. Laat dat maar aan mij over, dacht de papa, ik zoek wel even de beste uit. En inderdaad, uiteindelijk kwamen de Salora’s het beste uit de bus. Even pochen waarom: deze schermen kunnen allebei onafhankelijk hun eigen films spelen, maar ze kunnen ook hetzelfde spelen. Daarnaast spelen ze zowel van DVD als van sd kaart. DVD gaan we dus niet gebruiken, want van sd kaart zorgt er natuurlijk voor dat de film niet overslaat, en je bovendien een collectie kunt meenemen op 1 klein kaartje.

Dat je er ook spelletjes mee kunt spelen hadden we Tom maar niet verklapt. Iets dat we, achteraf gezien, ook met de afstandsbediening hadden moeten doen, want die lag uiteindelijk vaker onder of tussen de stoelen, dan in de handpalm van Tom. Logisch natuurlijk, maar dit zorgde wel voor de nodige discussie’s onderweg (je moet hem NU pakken papa!).

Wat ik dan wel weer een leuke verrassing vond is dat Nils Holgersson tot mijn verbazing een hele leuke serie bleek voor Tom. Bovendien waren er tientallen afleveringen, die per stuk zo’n drie kwartier duren. Uren plezier dus.

Dus, alles tip top in orde zou je denken gedurende deze reis. Maar, toekomstige ouders, bedenk u wel twee keer voor u zo’n apparaat aanschaft. In het verleden reden we met Tom probleemloos drie uur richting opa en oma in Zeeland, of ome Tjerk en Danny in Kerkrade. Toen meneer klein was sliep hij gewoon meer dan de helft van de rit. Toen hij wat ouder werd keek hij om zich heen, of was een uur zoet met een boekje. Weer wat ouder ging hij eens met mama mee, en mocht hij voorin. Hij kletste de oren van je kop, maar deed wel weer een tukkie.

Met de schermen echter, wil meneer kosten wat het kost blijven kijken. Dus zelfs als de koptelefoon te heet op zijn oren worden, of zijn ogen bijna dicht vallen: hij mag niet uit. Moet. Blijven. Kijken.

Het resultaat is dat je na een rit van 10 uur een kind hebt dat niet geslapen heeft, en dus chagrijniger is dan dat we zonder scherm hadden gereden. Denken we. Want ja, drie uur blijft wel een verschil met 6 tot 10 uur.

Dus. Bezint eer ge begint!

Als we naar boven gaan om ons voor te bereiden op een sessie badderen, is Tom wild als hooi. Terwijl ik Siep op de commode in de houtgreep probeer te krijgen, waarbij het zaak is om tegelijkertijd zelf shit te ontwijken, alsmede het voorkomen van handjes die deze shit juist opzoeken, duwt en trekt Tom tegen me aan. Nadat ik hem sommeer om hiermee op te houden, loopt hij naar Siep’s bed en probeert deze uit alle macht op te tillen.

Ik: “Tom wat ben je nou allemaal aan het doen man? Hou eens op!”

Nèt voor Mijke op de fiets wil stappen, zegt Tom dat hij naar het toilet moet voor een grote boodschap. “Ik moet poepen”, zegt hij dan, maar ja, dat staat zo smerig op Facebook. Hoe ongelukkig het tijdstip ook gekozen is, resultaten behaald in het verleden tonen aan dat je dit soort dingen beter als serieuze dreiging kunt zien. Wachten is vaak een slechte optie.

Sinds een paar weken heeft Tom echter niet meer zo’n plezier in dit karweitje in het kleine kamertje. Als voorbereiding op de Grote School moet hij namelijk zelf zijn derrière reinigen (kont afvegen). Iets wat ontzettend lang duurt, en waar hij nog erg onhandig in is.