Maandelijks Archief: May 2015

In het kader van educatie en opvoeding, opende Mijke het ontbijt vanmorgen met de vraag of Tom eigenlijk wel wist wat bevrijdingsdag was. Waarom die vlaggen eigenlijk buiten hangen. Zulke momenten komen bij ons op als poepen. We overleggen niet welke lesstof we zullen behandelen, of wanneer we dit zullen behandelen.

Zo vindt Mijke het leuk om dingen te vertellen over dingen waar zij veel van weet, zoals dieren. Ondersteund met youtube filmpjes waarbij prooidieren bruut uit elkaar worden getrokken door een aantal rivaliserende leeuwen vertelt ze honderd uit. Dat is ook de natuur hè?

Toen Tom het vorige week over een aardbeving had, ik dacht dat ze misschien Nepal hadden behandeld in de klas, vond dit dit een uitgelezen moment om eens te verhalen over aardkorsten, vulkanen, lava en dat soort dingen. Ik liet hem een filmpje van een vulkaanuitbarsting zien, daarna blikjes cola in de lava (wie heeft dat daar neer gezet dan? hoe kan dat dan?) om af te sluiten met de spreekbeurt van Melinde. Dat leek me helemaal ideaal, want dan kon ik gelijk verifiëren of het allemaal wel klopte wat ik had verteld, en waar nodig aanvullen of verbeteren. Tot ik uiteindelijk bij een filmpje kwam waarbij een beeld voorbij flitste, het zal een halve seconde geweest zijn, van mensen die op de grond lagen, bedolven onder het as. Kijk, dàt was nog eens interessant. Wie waren dat, hoe kwamen ze daar? Sliepen ze niet op een bed dan? Waar zijn ze dood aan gegaan dan? Waarom hadden ze de deur niet dicht?

Wat dat betreft hadden we misschien ons educatieve praatje van vanochtend iets beter kunnen voorbereiden. Want na bevrijding kom je natuurlijk op het onderwerp oorlog, en dus de holocaust. Waarom die oorlog was begonnen? vroeg Tom.

Nou, eigenlijk omdat die meneer vond dat mensen die anders waren dood moesten. Dat was gelijk een mooie gelegenheid om hem discriminatie vast af te leren; je mag nooit mensen stom vinden om hun kleur, of omdat ze dik zijn, of omdat mannen van mannen houden of vrouwen van vrouwen. Kijk ons eens even opvoedpunten scoren. Dus ook geen poepchinees meer zeggen, en vandaar ook dat we liever geen geweren en pistolen zien.

Het geheel maakte nog niet erg veel indruk, dus we vertelden verder om de oorlog wat vatbaarder te maken. Welke ooms zijn er een stel? Nou precies, dat mocht dus ook niet, die zouden dood geschoten worden. Kinderen werden bij hun ouders weggehaald en waren helemaal alleen in het kamp. Alle spullen raakten ze kwijt.

Nog vatbaarder en illustrerender leek het me om te vertellen dat mensen werd wijsgemaakt dat ze mochten douchen, maar ze in werkelijkheid dood werden gemaakt. Toen dat eruit was schrok ik er zelf een beetje van. Was dat nu wel zo handig? U ziet, opvoeden is zo makkelijk nog niet. Maar we hadden nu wel de aandacht.

En hoe.

De rest van de dag bleven de vragen, tussen het spelen door, maar komen. Wat nou als ze niet de douche binnen gingen? Moesten ze ook met hun kop onder de douche? En als ze dat niet deden, gingen ze dan evengoed dood?

De omvang van zo’n kamp, en dat er geen muren omheen stonden, bleken ook maar moeilijk te bevatten. Dit onschuldige drone filmpje zou misschien wat meer duidelijkheid scheppen, maar dat viel ook wat tegen.

Toen na het avond eten de vraag kwam wat ze eigenlijk deden met al die dode mensen, loog ik maar dat ik dit niet wist. Dat liet hij verder rusten gelukkig.

Bij het avondritueel kwam er eindelijk uit waarom hij maar bleef terug komen op die douches. Hij was bang dat er bij ons boven ook zulke douches waren. Waar dan? vroeg ik. Op zolder bedoel je?

Nee gewoon, boven, hier. Alsof ze zomaar plotseling uit het niets op kunnen duiken in je huis. Gek hoe een angst bij een kind uiteindelijk gevoed blijkt te worden uit iets totaal onrealistisch. Je zou denken dat hij onze eigen douche niet meer zou vertrouwen, maar in plaats daarvan denkt hij dat ze ‘s nachts, terwijl hij slaapt, misschien in de badkamer geplaatst worden. Totaal onrealistisch beeld van aannemers ook.

Uiteraard heb ik deze kronkel direct ferm ontkracht. Weer uitgelegd dat het heel lang geleden is, dat die douches nu niet meer bestaan, dat ze gesloopt zijn. Ook gokte ik dat die dingen in Nederland überhaupt niet bestonden (dit blijkt nog te kloppen ook), dus kon ik de afstand nog wat vergroten.

Nu maar hopen dat het voldoende was (hij slaapt nog steeds), en hij aan het eind van de vakantie vergeten is dat hij dit op school wel even aan zijn klasgenootjes zou vertellen. En anders hoop ik dat kinderpsychiaters ook onder mijn WA verzekering kunnen vallen.

En verder ben ik blij dat we ook een bad hebben.