Maandelijks Archief: June 2017

Tom wil verhalen schrijven. Hij kiest daar wel een belabberd moment voor; vanochtend toen hij opstond, en gisteravond voordat hij naar bed ging. Dat komt natuurlijk omdat hij dan zijn bureau ziet en zich weer herinnert dat er nog een verhaal in zijn hoofd zit.

Bij mij schieten mijn gedachten gelijk terug naar vroeger. Ik moest ook vaak nog even iets af maken voor ik naar bed ging. Uren kon ik mij vermaken in mijn kamer met verhalen schrijven, lego bouwen, of tekenen. Ik kon niet goed tekenen, maar het geld pakhuis van oom Dagobert vond ik altijd fascinerend. Na enige oefening kon ik dat redelijk na tekenen, vooral die stapels muntgeld. Het ene na het andere A4’tje kladde ik vol met muren en munten, om ze vervolgens aan elkaar te plakken en tot 1 groot geldpakhuis te vormen.

Verhalen schrijven deed ik ook graag. Op school werd het vaak een wedstrijdje met klasgenootje Barry, als we een schrijfopdracht kregen. Eenmaal op dreef bleven de woorden maar komen. Zo kladden wij pagina’s vol van ons schriftje, waar andere klasgenoten na een paar zinnen al klaar leken te zijn. De beloning was dat we ons verhaal voor mochten lezen. Het mooist vond ik het als er gelachen werd om mijn verhaal. Cool, de grap was gelukt. Wat dat betreft is er weinig veranderd.

Toen ik wat ouder werd en de mechanische typemachine’s werden vervangen door elektrische, of later zelfs computers (een P2000 om te beginnen), kreeg ik op een dag de oude type machine mee. De lint was al niet veel meer, maar hij deed het nog. Je moest hard op de toetsen drukken, anders sloeg het hamertje niet hard genoeg tegen het lint, en kreeg je geen afdruk. Iets dat mijn vader zich allang had aangeleerd en ook bleef volhouden op de computer. Als ik hem hoorde tikken was ik bang dat hij nog eens de toetsen uit het bord zou rammen. Ik realiseerde me gisteravond dat Tom zo’n type machine in principe nooit zal meemaken. Maar goed ook, want het was nogal frustrerend als er weer eens een woord fout ging, en je dit niet kon verbeteren.

De verhalen die ik schreef waren uiteraard van kinderlijk niveau. Bij mijn vader thuis –mijn ouders waren gescheiden- schreef ik ook regelmatig. Mijn vader was schoolmeester, dus toen ik mezelf ervan overtuigd had dat er ditmaal ècht geen spelfouten in zaten, liet ik het hem nakijken. Het vel kwam altijd rood gekleurd weer terug. Gelukkig zou later blijken dat ik niet de enige ben die de Nederlandse taal niet volledig beheerst.

Toen er ook een afgedankt kopieerapparaat in huis kwam leek het ons leuk om een clubblad op te richten. Met een redactie van twee, ik en Barry, vochten we uren lang tegen een writers-block, naarstig op zoek naar artikelen die we konden schrijven. Bijna de hele klas werd lid, want wie wilde er nu geen gratis clubblad? Ik meen dat we aan ons eigen succes ten onder gingen; de oplage werd te groot om nog gratis te bekostigen. Of de inspiratie was op. Of allebei.

Op de P2000, de eerste computer die mijn vaders huis binnen kwam, leek het me een goed idee om het boek van Nils Holgersson over te tikken. Niet alleen kon ik op die manier het boek ‘kopiëren’, het leek me tevens een goede oefening om snel te leren typen. Vele pagina’s heb ik overgetypt, maar het is uiteindelijk natuurlijk niet gelukt om het dikke boek in zijn geheel over te typen.

Mooi om te zien hoe Tom nu met zijn eerste verhalen worstelt. Wie weet zet hij wel door, en kunnen we ooit een boek van hem terugvinden in de betere boekhandel.

Als hij opschiet kan opa nog wat correctiewerk verrichten.