Tom op den Akker

Ik vond het behoorlijk eng toen ik de capriolen van Tom zag. Nog steeds houd ik mijn hart vast, telkens als hij zelf zijn stoel in kruipt. Wat nou als hij zijn evenwicht verliest, en achterover klapt? Beentjes nog in de stoel, rug door midden. Of juist voor over, koppeltje duikelen, zo de stoel af?

Maar zelf is hij er ontzettend trots op.

En papa stiekem ook wel een beetje.

Hier kan ik wel een stukje aan wijden, bedacht ik me tijdens het lunchen. Toen ik het stof van deze site af blies, zag ik dat dit ik twee maanden terug ook al dacht.

Hoe kan het nou, dat hij ineens zo slim lijkt? dacht ik bij mezelf. Op zich is het natuurlijk logisch. Hij brabbelt dan wel terug, in plaats van praten, maar ondertussen observeert hij gewoon verder. Hij kan het nog niet zo goed uitdrukken, maar als een spons zuigt hij alles in zich op. In zijn hoofd vertelt hij al hele verhalen. Logisch dat hij steeds slimmer wordt, en alles steeds iets beter begrijpt.

Voor ons komt het echter vrij plotseling. Het lijkt alsof hij van de één op andere dag iets nieuws kan. Een grote overwinning hierbij is de strijd om het eten. Tegenwoordig zijn we begonnen met een methode die pedagogisch misschien wat beter verantwoord is. Hoe dan ook: het werkt, zo lijkt het. Vroeger accepteerden we gewoon dat we er geen eten in konden krijgen, nadat er drie lepels spinazie in zijn oor en neus waren verdwenen. Tegenwoordig onderhandelen we. Je gaat of nu een hapje proeven, of je gaat daar bij de deur zitten.

Dit laatste is natuurlijk niet wat Tom bekoort, dus na 1 of 2 keer in de hoek gaat hij dan toch voor optie 1, hij neemt een hapje. En dan komt hij er achter wat wij allang wisten: hee, da’s best lekker! Applausje voor Tom, en vervolgens eet hij gretig zijn bordje leeg.

Zo probeer ik dit nu met meer dingen. Direct je zin doordrukken met iets dat hij niet wilt, werkt niet zo heel goed. Zo van: we gaan eten Tom! NEE, roept hij dan terwijl hij verder gaat met parkeren. Hem dan oppakken en in zijn stoel zetten, is gegarandeerd brullen.

Dus ik doe het op z’n Gordons. Okay Tom, we gaan zo eten, het is bijna klaar. Dus zodirect gaan we lekker samen eten. NEE!! roept hij, JAWEL, roep ik, en ik maak het eten verder af. Tom speelt nog even door. Even later zeg ik het nog eens, en de derde keer zet ik hem, rustig aan tafel. Als hij zijn autootje nog even weg moet zetten, dan mag dat.

Zo ook gisteren. Ik moet erbij zeggen dat ik dit pas een week of twee wat bewuster doe, maar meneer begint deze nieuwe methode dus nu al door te krijgen. We gaan zo eten Tom!, riep ik dus weer, en ik wachtte op de NEE!. In plaats daarvan begon hij ijverig zijn trekker op tafel te zetten, gevolgd door de politie auto, de vrachtwagen, de bus, de sport auto’s, en eigenlijk zo’n beetje alles wat hij kon vinden wat wielen had. Nog voor het eten klaar was klom hij zijn stoel al in. Zo, ik zit goed, het komende uur, dacht hij.

Heel slim, vond ik. Maar van eten kwam natuurlijk weinig terecht. Sterker nog, er was niet eens ruimte om zijn bord neer te zetten. Dus toen hij weer even bij de deur mocht zitten omdat hij geen hap wou nemen, had ik gauw alle voertuigen van de tafel verwijderd, op de bus en politie auto na (kijk, weer die win-win situatie!). Woest was hij toen hij dit zag gebeuren vanuit zijn stoel in de hoek. Maar tot mijn grote verbazing nam hij, eenmaal terug aan tafel, wèl een hapje van zijn eten. Toen dit in de smaak viel, had hij eigenlijk wel genoeg aan twee auto’s, en was zijn woede als sneeuw voor de zon verdwenen.

De keerzijde van deze methode is dat hij dus ook zo slim is om mijn onderhandelingen te onthouden. We liggen buiten op het kleed, op een kussen, maar er moet gekookt worden en daarna gegeten. Tom wil nog een boekje lezen. Eerst gaat papa koken, dan gaan we eten, en dan mag je nog een boekje lezen op het kleed zeg ik.

En verdomd, we zijn klaar met het eten, ik ben de vaatwasser aan het inruimen, en meneer komt met een boekje aanlopen. Liggen, liggen, zegt hij terwijl hij naar buiten wijst. Dat is me nu al twee keer overkomen, zou hij dan echt onthouden hebben wat onze afspraak was?

Kortom: ons kereltje wordt steeds slimmer, en eigenlijk is dat helemaal zo gek niet. Hij wordt toch geacht om zelf zijn veters te kunnen strikken als hij 16 is? Dat gaat toch ook niet van de 1 op andere dag? Logisch dus dat Tom zijn ouders steeds gehaaider in het ootje neemt.

Maar ondertussen ben ik wel blij dat ik hem nog geen rijbewijs heb beloofd.

Ondanks dat Tom nog geen mooie volzinnen spreekt, merk je duidelijk dat hij steeds slimmer wordt. Hij begrijpt namelijk steeds meer. Maar omdat hij dat niet kan zeggen, verwacht je dat niet altijd.

Zo kan hij steeds meer dieren herkennen. Wat ik hier extra knap aan vind, is dat er allerlei verschillende stijlen zijn. De krokodil op zijn behang lijkt niet echt op de krokodil in het boek Fiet wil rennen, maar toch wijst hij ze feilloos aan als je erom vraagt. Maar ook de giraffe en de vos waren geen probleem, terwijl ik de vos niet heel erg met hem geoefend heb. Hoe weet hij dat?!

Vanochtend werd hij om een uur of tien al een beetje hangerig. Dat is apart, want hij werd even na zeven uur wakker, dus zo lang was hij zijn bed nog niet uit. Wil je naar bed? vroeg ik hem, en hij antwoordde enthousiast met ja. Wil je naar je konijn? vroeg ik, en weer antwoordde hij bevestigend, en liep alvast naar de trap.

Vast een grapje, dacht ik, toen we de trap op sprongen. Maar eenmaal boven vroeg hij om zijn speen (wijzen naar het plankje waar ze liggen en DIE roepen), en pakte hij zijn konijn vast uit bed. “Da’s goed!”, zei ik, “maar dan ga je dus wel naar bed he?”. Ja-ha-ha antwoordde hij lachend, alsof hij opgelucht was dat hij eindelijk weer even zijn ogen mocht sluiten.

Misschien juich ik wat te vroeg, maar het is toch alweer 20 minuten stil. Dus is mijn conclusie: meneer zegt zelf gewoon wanneer hij naar bed wil. Moet je wel een klein beetje peuter taal voor leren, maar toch.

Dat vind ik slim.

Maarja, elke papa vindt z’n eigen kind ongetwijfeld de slimste.

En de knapste.
En de leukste.
En de liefste.

Nee, dat was geen tikfout. Want, wie heeft Tom zo leren proesten tijdens het eten? In dit filmpje laat Tom zich ook van zijn beste kant zien. Met wat hulp van zijn vader weet hij uiteindelijk geen plekje onbenut op zijn hoofd.

Filmpje!

In een poging om het grootste deel van de avondmaaltijd niet op de grond te laten eindigen, hebben we iets nieuws bedacht. Nouja, nieuw voor ons dan. Geïnspireerd door super nanny en al die andere mensen die het beter weten op televisie.

Als Tom weer eens ontdekt heeft hoe hij zijn lepel als katapult kan gebruikt, om zo de yoghurt nog verder dan een straal van 1 meter om zich heen te verspreiden, is de maat toch wel vol. Tom moet in de hoek.

Daar laten we hem dan een paar minuten zijn zonden overdenken, als we het zo lang volhouden. We hopen dan op luidt protest van meneertje, zodat we zeker weten dat hij het niet prettig vindt in de hoek. Wij negeren hem dan eventjes, om te laten blijken dat we not amused zijn. Voor zo lang als we onze lach in kunnen houden tenminste.

Want nog voordat we tegen Tom pedagogische dingen kunnen zeggen als “ga je niet meer met eten gooien?” of “smeer je geen spinazie meer in je haar?” is meneer al bezig om het goed te maken met je. JA! meent hij vanuit de grond van zijn hart, dat hoor je zo.

Tom en ik spelen regelmatig dat mijn benen mechanisch zijn, die hij kan besturen. Dit spel begon in bad. Het spel was dat mijn benen, als een soort zware sluisdeuren langzaam sloten. Ssssshhhhhhh PGGG doe ik dan, dat laatste als mijn benen tegen elkaar tot stilstand komen. Tom ging er dan tegen mijn benen aan staan, en deed ze weer open. Dit ging echter zo snel als het licht waardoor Tom dan op mijn buik viel. Lachen gieren brullen, want spannend natuurlijk. Op de een of andere manier is schrikken bij jonge kinderen nog een lachwekkende emotie.

Ik vroeg me af hoe ik bij dit geluid kom. Sluisdeuren sissen helemaal niet. Hydrolische dingen ook niet, dat gaat allemaal met olie toch? Het enige wat ik me kan bedenken is dat het misschien deuren van een trein zijn.

Hoe dan ook, het gevolg is nu dat Tom af en toe z’n hand op mijn been legt en begint te sissen.

Zijn oom mag dan bij de taatu taatu club zitten, maar ik ben straks gewoon robocop.

Als Mijke vrij is, en Tom ‘s ochtends even in bed mag, gebeurt het regelmatig dat hij weer in slaap valt. In het grote bed. Super schattig natuurlijk, zou je denken, maar het produceert nogal wat geluid. Mijke heeft het op camera vast weten te leggen.

Heeft ie van z’n moeder hoor, trouwens.